Donosimy z małostkowej zazdrości, nie możemy przeżyć, że ktoś ma, a my nie. Nieważne, że sąsiad może być uczciwy, ważne, że trzeba mu dowalić! A „skarbówka” – jak wiemy doskonale – ma ciężką rękę, równie jak ludzka podłość – nigdy nie odpuszcza i ciągle węszy.
Donos, który dociera do urzędu skarbowego nie jest ignorowany. Wiedzą to kochani kapusie i wykorzystują ten fakt, by zaspokoić swoją chorą żądzę zatrucia komuś życia. Jakże dobrze mieć czujnego sąsiada, który dba o naszą stronę moralną i nie pozwala, byśmy grzeszyli wobec Skarbu Państwa! Naszym zatroskanym przyjacielem-denuncjatorem kierują wzniosłe pobudki i idee m.in.: uczciwość ponad wszystko! Jednak są tacy, którzy w to nie wierzą… ach, szkoda.
Obrońcy ludzkiej prawowitości nie chcą, by ich nagradzać, nie oczekują, że ktoś wręczy im medal. Im wystarczy czysta satysfakcja, że mogli przyczynić się do ocalenia kolejnej błądzącej duszyczki, która coś stara się chachmęcić, ukryć, zataić. Są anonimowymi „bohaterami”, stojącymi na straży praworządności! Któż doceni ten heroizm anonimowego donosicielstwa? Kto zrozumie ten nieokiełznany ból drążący serce kapusia, tę groteskową rozpacz?
