![Pierwszy w historii Olsztyna Marsz Równości. Zdjęcia z parady [FOTO]](https://tko.pl/wp-content/uploads/2019/06/olsztynski-marsz-rownosci-2019-14.jpg.webp)
17 maja jest Międzynarodowym Dniem Przeciw Homofobii, Transfobii i Bifobii. Data ta powiązana jest z 17 maja 1990 roku kiedy to Światowa Organizacja Zdrowia wspaniałomyślnie uznała, że osoby o orientacji homoseksualnej jednak nie są chore i usunęła zapis o nich z Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób.
W Polsce przemoc psychiczna i fizyczna wobec osób nieheteroseksualnych i niecispłciowych ma się niestety bardzo dobrze. Cierpią na tym osoby LGBT+, które realnie doświadczają form ich dyskryminujących.
Uważam, że wcale nie ma to bezpośredniego związku z obywatelkami i obywatelami, a z brakiem dostępu do rzetelnej edukacji seksualnej, rządem opierającym swoją narrację na kreowaniu sztucznego wroga i zdobywaniu dzięki temu wyborczyń i wyborców (mówienie, że osoby LGBT+ nie są ludźmi a ideologią, popieranie stref anty-LGBT, nagonki) oraz osobami z Kościoła katolickiego w Polsce, które w sumie robią to samo co rząd (np. głoszą, że osoby LGBT+ są zarazą), czym tylko zniechęcają do siebie odbiorczynie i odbiorców.
Wymieniłam jednak już kilka sformułowań, które w związku ze wspomnianym brakiem rzetelnej edukacji seksualnej mogą być trudne do zrozumienia. Nie jest to powód do wstydu i wyszydzania. Zaraz je rozwinę i wiem, że dla niektórych osób przedstawione przeze mnie definicje będą spłycone i toporne. Kieruję je jednak do osób, które nie miały możliwości kształcenia się w zakresie orientacji seksualnych i tożsamości płciowych. A i od czegoś trzeba zacząć.
Orientacja seksualna jest emocjonalnym, romantycznym lub seksualnym pociągiem do:
a) osób przeciwnej płci – dotyczy osób heteroseksualnych;
b) osób tej samej lub przeciwnej płci – dotyczy osób biseksualnych;
c) osób tej samej płci – dotyczy osób homoseksualnych.
Osoby transpłciowe – osoby, które nie identyfikują się z płcią przypisaną im przy urodzeniu.
Tożsamość płciowa – termin dotyczący płci społeczno-kulturowej w konkretnym społeczeństwie.
Cispłciowość – sytuacja, w której płeć przypisana przy narodzinach jest spójna z tożsamością płciową. Jeśli nie – niecispłciowość.
Osoby LGBT+ – skrót, który zawiera nazwy dyskryminowanych orientacji seksualnych i tożsamości płciowych.
Homofobia, transfobia, bifobia – negatywne odczucia i postawy prowadzące do dyskryminacji osób LGBT+. Oparte między innymi na braku dostępu do rzetelnej wiedzy, irracjonalnym lęku, uprzedzeniach, sztucznie kreowanej nagonce, prób wymuszania postaw, w której tylko osoby heteroseksualne i cispłciowe mają być akceptowane. Przejawiają się np. agresją psychiczną i fizyczną, w tym również pogardą, odbieraniem osobom LGBT+ możliwości życia w poczuciu bezpieczeństwa i podstawowych praw.
Homofobia, transfobia, bifobia występują na różnym poziomie. Można wydzielić dyskryminację między innymi w:
a) instytucjach państwowych – nieuznawanie związków osób tej samej płci; wrogie podejście wobec inicjatyw mających na celu ochronę praw człowieka w aspekcie osób LGBT+; stosowanie dyskryminującej retoryki np. dla pozyskiwania elektoratu; zbieranie materiałów na temat orientacji seksualnej danej osoby; nagradzanie zachowań dyskryminujących;
b) sądownictwie – uniemożliwianie zawarcia małżeństwa lub innej formy związku, w tym odmawianie transkrypcji zagranicznych aktów stanu cywilnego;
c) kulturze i mediach – używanie i pobłażliwe traktowanie mowy nienawiści; cenzurowanie postaci i symboli LGBT+; używanie przez osobowości radiowe i telewizyjne fałszywych i pogardliwych komentarzy wobec osób LGBT+;
d) Kościele katolickim – tworzenie wrogiego otoczenia wobec osób LGBT+; brak reakcji na upokarzanie przez duchownych np. poprzez nazywanie osób LGBT+ zarazą; odmawianie i zakłócanie pogrzebów;
e) oświacie – brak reakcji nauczycieli i innych pracowników szkół wobec postaw homofobicznych, transfobicznych i bifobicznych na terenie placówek; poddawanie osób LGBT+ pseudonaukowym eksperymentom; prowadzenie edukacji seksualnej w szkołach na podstawie wybiórczych danych z uwzględnieniem własnych przekonań osoby prowadzącej zajęcia;
f) sferze społecznej – niszczenie przedmiotów/kradzież symboli kojarzonych z osobami LGBT+; nazywanie okazywania uczuć przez osoby LGBT+ ”obnoszeniem się”; zakładanie, że osoby LGBT+ są wyłącznie istotami seksualnymi, bez osobowości poza aspektem seksualnym; opowiadanie się za uniemożliwianiem organizacji wydarzeń związanych ze społecznością LGBT+; zakładanie, że osoby LGBT+ same wybrały swoją orientację lub tożsamość płciową; obarczanie osób LGBT+ ciężarem edukowania; grożenie zgwałceniem np. lesbijki przez osobę przeciwnej płci w celu zmiany orientacji seksualnej; naruszanie nietykalności cielesnej; niszczenie mienia osób LGBT+.
Dużo? Wymieniłam tylko kilka przykładów, których w większości sama doświadczyłam i wciąż doświadczam.
Jutro będą miały miejsce trzy wydarzenia, którymi szczególnie się interesuję. Jednym z nich jest publikacja rankingu przestrzegania praw osób LGBT+ w Europie. Rok temu Polska miała w nim ostatnie miejsce – wynik 16%. Jeśli myślicie Państwo, że to oznacza, że już gorzej być nie może – ranking obejmuje również kraje poza Wspólnotą i Polska konkuruje o ostatnie miejsce z Białorusią – 13%, Rosją – 10%, Turcją – 4% i Azerbejdżanem – 2%. Życzę nam jak najwyższej pozycji, ale cóż. Patrząc na 2020 rok jest to mało prawdopodobne. W porównaniu z 2019 rokiem jest tak samo albo gorzej. Za to pierwsze miejsce miała katolicka Malta z wynikiem 89% i jest to też kraj, który w związku z tym chciałabym odwiedzić.
Wszelkie przejawy dyskryminacji nie są OK i należy budować dla nich przeciwwagę. Wymaga to planu, czasu i determinacji. Dziś, jutro i przez tyle dni ile będzie trzeba.
Jeśli jesteś osobą LGBT+ – pamiętaj, że nie jesteś sama.
Jeśli znasz osobę LGBT+ albo po prostu nie zgadzasz się z dyskryminacją wobec społeczności osób LGBT+ – mów o tym głośno. Powiedz, że są OK i, że ich akceptujesz.
